درمان دیابت با ایمپلنت مولد اکسیژن

یک ایمپلنت جدید درمان کننده دیابت برای حمایت از سلول‌های جزایر لانگرهانس اکسیژن تولید می‌کند. نسخه فعلی آن تقریباً به اندازه یک سکه است، اما نسخه‌ای که برای استفاده در انسان‌ها آماده می‌شود به اندازه یک آدامس خواهد بود.

به گزارش ایسنا، تزریق روزانه انسولین دردناک و ناخوشایند است، به همین دلیل است که دانشمندان در حال ساخت ایمپلنت‌هایی هستند که دیابت را بدون نیاز به سوزن درمان کند.

بیشتر بخوانید: اخباری که در وبسایت منتشر نمی‌شوند!

یک مورد جدید به طور ویژه امیدوارکننده به نظر می‌رسد، زیرا اکسیژن را برای تغذیه سلول‌های جزایر لانگرهانس درون لوزالمعده (پانکراس) تولید می‌کند.

جزایر لانگرهانس (Islets of Langerhans) مناطقی درون لوزالمعده هستند که هورمون‌های گلوکاگون، انسولین، آمیلین، سوماتواستاتین، پلی‌پپتید پانکراسی و گرلین را ترشح می‌کنند و اهمیت بالایی در متابولیسم گلوکز دارند. این سلول‌ها در سال ۱۸۶۹ توسط کالبدشناس-آسیب‌شناس آلمانی به نام پاول لانگرهانس کشف شدند. جزایر لانگرهانس ۱ تا ۲ درصد از حجم لوزالمعده را تشکیل می‌دهند و ۱۰ تا ۱۵ درصد از جریان خون آن را دریافت می‌کنند.

در بیشتر افراد، سلول‌های جزایر پانکراس هستند که انسولین -هورمونی که برای حفظ سطح مناسب قند خون لازم است- تولید می‌کنند. متأسفانه سیستم ایمنی افراد مبتلا به دیابت نوع ۱ این سلول‌ها را از بین می‌برد، بنابراین انسولین باید به صورت دستی به جریان خون تزریق شود.

یکی از جایگزین‌های این تزریق‌ها شامل کاشت سلول‌های جزایر لانگرهانس است که یا از جسد انسان جمع‌آوری شده‌اند یا از سلول‌های بنیادی مشتق شده‌اند. در حالی که انجام این کار در بسیاری از موارد کارگر است، بیماران مجبورند تا پایان عمر خود از دارو‌های سرکوب کننده سیستم ایمنی استفاده کنند تا از پس زده شدن این سلول‌ها جلوگیری کنند.

دانشمندان سعی کرده‌اند سلول‌های جزیره‌ای را در ایمپلنت‌های انعطاف‌پذیر کوچک محصور کنند که از این سلول‌ها در برابر سیستم ایمنی میزبان محافظت می‌کند، اما همچنان به انسولین تولید شده توسط آن سلول‌ها اجازه می‌دهد تا در جریان خون منتشر شود. این ایمپلنت‌ها همچنین از رسیدن اکسیژن حیاتی به سلول‌ها جلوگیری می‌کنند، اما این بدان معناست که این سلول‌ها دوام زیادی نخواهند داشت.

برخی از ایمپلنت‌ها با استفاده از یک محفظه اکسیژنِ از پیش بارگذاری شده یا معرف‌های شیمیایی که اکسیژن تولید می‌کنند، این نقص را برطرف کرده‌اند. اما با گذشت زمان، هم اکسیژن و هم معرف‌ها تمام می‌شوند، بنابراین این دسته از ایمپلنت‌ها باید جایگزین یا دوباره پر شوند.

اکنون گروهی از پژوهشگران موسسه فناوری ماساچوست (MIT) و بیمارستان کودکان بوستون در جستجوی یک جایگزین طولانی مدت، دستگاه جدیدی را توسعه داده‌اند.

این دستگاه با صد‌ها هزار سلول جزایر لانگرهانس، همراه با یک غشای تبادل پروتون که بخار آب (که به طور طبیعی در بدن وجود دارد) را به هیدروژن و اکسیژن تجزیه می‌کند، پر شده است. هیدروژن به شکل بی‌ضرر منتشر می‌شود، در حالی که اکسیژن به یک محفظه ذخیره در ایمپلنت می‌رود. سپس یک غشای نازک و قابل نفوذ در آن محفظه به اکسیژن اجازه می‌دهد تا به محفظه حاوی سلول‌های جزایر لانگرهانس جریان یابد.

سپس اعمال یک ولتاژ کوچک برای شروع عمل تجزیه بخار آب مورد نیاز است، که می‌تواند به صورت بی‌سیم از یک سیم‌پیچ مغناطیسی خارجی به یک آنتن در ایمپلنت منتقل شود. این سیم‌پیچ را می‌توان به پوست بیمار، در مجاورت محل ایمپلنت چسباند.

در آزمایش‌هایی که روی موش‌های دیابتی انجام شد، یک نسخه کامل اکسیژن‌زا از این دستگاه در زیر پوست یک گروه از موش‌ها کاشته شد، در حالی که گروهی دیگر یک نسخه غیر اکسیژنه دریافت کردند که فقط حاوی سلول‌های جزایر لانگرهانس بود. اگرچه هر دو گروه در ابتدا عملکرد خوبی داشتند، اما گروه بدون اکسیژن در عرض حدود دو هفته دچار هیپرگلیسمی شدند.

هایپرگلیسمی وضعیتی است که در آن مقادیر بیش از حد گلوکز در پلاسمای خون موجود است.

در حال حاضر پژوهشگران این مطالعه به دنبال انجام آزمایش‌هایی بر روی حیوانات بزرگ‌تر و به دنبال آن آزمایش‌های بالینی روی انسان‌ها هستند.

امید است بتوان از این فناوری برای تولید انواع دیگر پروتئین‌های درمانی برای درمان سایر شرایط و بیماری‌ها نیز استفاده کرد. در واقع، این دستگاه پیش از این برای حمایت از سلول‌هایی که اریتروپویتین تولید می‌کنند-پروتئینی که تولید گلبول‌های قرمز را تحریک می‌کند- استفاده شده است.

پروفسور دنیل اندرسون از MIT و نویسنده ارشد این مطالعه می‌گوید: بیماری‌های مختلفی وجود دارند که در آن بیماران نیاز به دریافت پروتئین‌ها به صورت بیرونی دارند که گاهی اوقات نیز بسیار مکرر است. اگر بتوانیم نیاز به تزریق هفتگی را با یک ایمپلنت که می‌تواند برای مدت طولانی عمل کند، جایگزین کنیم، فکر می‌کنم واقعا بتواند به بسیاری از بیماران کمک کند.

منبع: فرارو

کلیدواژه: ایمپلنت دیابت انسولین قیمت طلا و ارز قیمت موبایل سلول های جزایر لانگرهانس سلول ها ایمپلنت ها

درخواست حذف خبر:

«خبربان» یک خبرخوان هوشمند و خودکار است و این خبر را به‌طور اتوماتیک از وبسایت fararu.com دریافت کرده‌است، لذا منبع این خبر، وبسایت «فرارو» بوده و سایت «خبربان» مسئولیتی در قبال محتوای آن ندارد. چنانچه درخواست حذف این خبر را دارید، کد ۳۸۷۲۵۵۹۸ را به همراه موضوع به شماره ۱۰۰۰۱۵۷۰ پیامک فرمایید. لطفاً در صورتی‌که در مورد این خبر، نظر یا سئوالی دارید، با منبع خبر (اینجا) ارتباط برقرار نمایید.

با استناد به ماده ۷۴ قانون تجارت الکترونیک مصوب ۱۳۸۲/۱۰/۱۷ مجلس شورای اسلامی و با عنایت به اینکه سایت «خبربان» مصداق بستر مبادلات الکترونیکی متنی، صوتی و تصویر است، مسئولیت نقض حقوق تصریح شده مولفان در قانون فوق از قبیل تکثیر، اجرا و توزیع و یا هر گونه محتوی خلاف قوانین کشور ایران بر عهده منبع خبر و کاربران است.

خبر بعدی:

علت ابتلا به لوپوس چیست؟/ عوامل خطر ابتلا به بیماری

بیماری لوپوس یک بیماری خود ایمنی است که برخی عوامل خطر ممکن است احتمال ابتلا به آن را افزایش دهند. - اخبار اجتماعی -

به گزارش خبرنگار اجتماعی خبرگزاری تسنیم، بیماری لوپوس یک بیماری خود ایمنی است که با بثورات پوستی یا آسیب به اندام‌های اصلی بدن مانند مغز، کلیه و کبد خود را نشان می‌دهد. هنگامی که فرد مبتلا به لوپوس یا هر اختلال خود ایمنی دیگری می‌شود، سیستم ایمنی به اشتباه به سلول‌های سالم حمله می‌کند.

علت ابتلا به لوپوس چیست؟

براساس گزارش هلث، علت دقیق لوپوس تا حد زیادی ناشناخته است اما تحقیقات نشان داده است که ترکیبی از عوامل هورمونی، ژنتیکی، محیطی و ایمونولوژیک می‌تواند خطر ابتلا به این بیماری را افزایش دهد.

آیا لوپوس ارثی است؟

لوپوس مانند بسیاری از اختلالات خودایمنی دیگر در خانواده‌ها دیده می‌شود اما داشتن سابقه خانوادگی لوپوس تضمینی برای ابتلا به این بیماری نیست زیرا ممکن است افراد جهش‌های ژنتیکی را به ارث ببرند که خطر ابتلا به لوپوس را در آن‌ها افزایش یا کاهش می‌دهد.

علائم شایع‌ترین بیماری‌های کبدی چیست؟

چه کسانی به لوپوس مبتلا می‌شوند؟

عوامل خطر زیر ممکن است احتمال ابتلا به لوپوس را افزایش دهند:

سن: لوپوس در زنان 15 تا 44 ساله شایع است.قومیت: زنان سیاه‌پوست در مقایسه با زنان سفیدپوست بیشتر در معرض ابتلا به لوپوس هستند.جغرافیا: لوپوس به طور فزاینده‌ای در کشورهای صنعتی غربی رایج شده است. لوپوس همچنین در زنان اسپانیایی تبار، آسیایی، بومی آمریکا و آلاسکا شایع‌تر است.جنسیت: لوپوس در زنان بیشتر از مردان است.راه‌های انتقال ویروس "آبله مرغان"/ مدت زمان سرایت بیماریعوامل خطر ابتلا به لوپوس چیست؟

محققان علت اصلی بیماری لوپوس را نمی‌دانند، اما برخی از عوامل خطر را شناسایی کرده‌اند. هورمون‌ها، ژن‌ها، محیط و عملکرد سیستم ایمنی همگی می‌توانند بر خطر ابتلا به لوپوس تأثیر بگذارند.

هورمون‌ها

لوپوس در زنان تقریبا 10 برابر بیشتر از مردان است. میزان وجود هر یک از هورمون‌های دهیدرواپی آندروسترون (DHEA)، استروژن، استرادیول، پرولاکتین، پروژسترون، پرولاکتین و تستوسترون می‌تواند در ابتلا مؤثر باشد.

عوامل ایمنولوژیکی

لوپوس یک اختلال خود ایمنی است، بنابراین اکثر افراد مبتلا به آن تغییراتی در نحوه عملکرد سیستم ایمنی خود دارند. سلول‌ها زمانی که آسیب ببینند یا دیگر در سیستم ایمنی مورد نیاز نباشند دچار «آپوپتوز» می‌شوند. آپوپتوز فرآیندی است که باعث خود تخریبی یا مرگ سلول‌ها می‌شود. این سلول‌ها معمولاً زمانی از بین می‌روند که دیگر مورد استفاده قرار نگیرند. تحقیقات نشان داده است که سلول‌های مرده در بدن مبتلایان به لوپوس باقی می‌مانند. این سلول‌ها مواد یا سمومی را آزاد می‌کنند که می‌توانند باعث التهاب در سیستم ایمنی بدن شوند. سیستم ایمنی شروع به حمله به بافت‌های سالم در اندام‌های مختلف بدن می‌کند و در نهایت علائم فیزیکی لوپوس نمایان می‌شود.

عوامل محیطی

تحقیقات نشان داده است که برخی عوامل محیطی می‌توانند بر خطر ابتلا به لوپوس تأثیر بگذارند. این عوامل عبارتند از:

حساسیت به برخی داروها مانند آنتی‌بیوتیک‌هاقرار گرفتن در معرض گرد و غبار سیلیس که معمولاً در پودرهای شوینده، خاک، مواد سفالی و سیمان استفاده می‌شود.ابتلا به برخی عفونت‌ها مانند ویروس اپشتین بار (EBV) که می‌تواند باعث التهاب در سیستم ایمنی بدن شود.سیگار کشیدنقرار گرفتن در معرض اشعه ماوراء بنفش (UV).

انتهای پیام/